Ervaren door te geven

Misschien ervaart u dit alles als een lied met een bekend steeds terugkerend refrein, maar u bent mens om te ervaren en niet in het minst om daarin lief te hebben. Om te leren delen, om van uzelf te geven; om “aan elk-ander” en om, “om elk-ander” te geven.

Leven leidt u tot het punt om uzelf te vergeten, om uzelf zo al doende dichter tot anderen te brengen. Des te meer u anderen geeft, des te rijker u wordt, des te groter uw ervaring van liefde. Het gaat echter niet om opoffering; uzelf net zolang offeren tot het op is. Van uzelf geven is als het overschenken van liefde vanuit uw wezen, in dat van een ander, zonder aarzeling, zonder twijfeling. Omdat ieder van u God in zich draagt, is er in ieder van u een overvloed aan liefde die ruimschoots voorziet in uw persoonlijke behoefte en dan een grootse hoeveelheid overlaat om aan anderen te schenken. Want zo schenkt u elkander in ruime mate God.

Wanneer u dat in een bepaald leven niet is gelukt en na dat leven zou er geen voortleven bestaan, dan zou zo’n leven ondanks alles wat u wel heeft bereikt zinloos zijn. U heeft immers dan geen kansen, om dit ooit, op een later tijdstip te doen uitgroeien. Er zouden dan nu vele miljarden mensen zijn die slechts een gedeelte van hun mogelijke bewustzijn hebben ontwikkeld, wachtend op hun wederopstanding, die in die vorm nooit zal plaatsvinden. Voor velen zou het leven zo tot niets leiden.

Nee, en dat is de kern van dit betoog. Het is juist door het voortbestaan, de geschapen mogelijkheid van vele levens die een mens kan verkiezen, dat u door steeds meer ervaringen, werkelijk rijker wordt. Je zou het minimaal vreemd kunnen noemen, dat ondanks de ontwikkeling die mensen hebben ondergaan, het nog steeds zo is, dat slechts een klein deel van de mensen op zoek is naar universele waarheid en wijsheid.