Leeg, zomaar totaal niets.
De zintuigen getrokken in het hart.
Het denken onthoofd door het heden.
Zijn in het centrum, de stilte,
terwijl de wind raast om mij heen,
op zoek naar een moment te kunnen liggen.

Opkomend in die stilte, met zachte stem,
begint mijn hart tot mij te spreken.
Kiezen hoeft niet, want zij zijn een;
mijn hart en de stilte die in mij is.

In het geluidloze dat wordt gesproken
versta ik intenser dan ooit mijn wezen.
Elke klank, elke geur, elke kleur.
Het denken raakt verloren achter de waaier van het weten.

Meer nog raakt verloren, het lichaam, deze ruimte.
Ik ben die ruimte, ik ben die stilte;
en dat schitterende licht dat niet meer afneemt.
Dat schitterende licht,
dat door de stilte,
uit mijn hart wordt gedragen naar U.

Leonard Zonneveld