Het was enkele weken geleden nog dat ik reed
langs wuivende linten van koolzaad,
afgezet tegen het grijze asfalt,
waarover ik met een te hoge snelheid ging.
Wuivende bomen ook,
die mij het zicht ontnamen,
over het land dat zo-even nog was ingezaaid.
En ik, ik was onderweg…..
God weet waar naar toe,
omdat ik zonodig moest.
Verbrak daarmee voor velen de stilte.
Nu zit ikzelf in die stilte ter overdenking.
Hoor toch weer de wind die onophoudelijk
de overgebleven bomen in de straat laat ruisen.
Een koor van bladeren,
die in een deinend ritme elkander beroeren.
Deuren slaan van iemand die wederom komt of gaat.
Zo raak ik verstorven in mijzelf.
Vecht tegen het razende geluid
dat voorbij gaat aan mijn “huis”.
Het geluid van hen die niet weten
dat ik mij mag her-inneren.
Her-inneren dat ik, net als u,
ooit uit de Bron van liefde ben voortgekomen.
Leonard Zonneveld