Mijn opgepompte banden
snijden als scheermessen door de tegenwind.
En had ik nog haar,
dan lagen die nu wapperend in mijn nek.
Toch nog een sjaal
om de ergste kou te keren.
Na 60km de knieën wat sputterend,
de handen losjes hangend over het stuur.
De fietstassen gevuld met plastic en solutie,
voor eventueel opspelende malaise.
Aan mijn fiets geen batterij die zich ontlaadt,
omdat het nog steeds op eigen vermogen gaat.
Heen en terug over de dijk
die zich slingert tussen landerijen.
Het dierenspul in haar volle glorie,
omdat het opnieuw weer lente is
Leonard Zonneveld